Fragment tekstu Andrzeja Pilichowskiego-Ragno, kuratora wystawy:  

W Obiegu nie całkiem zamkniętym obrazy-znaki odbijają się w sobie jak w lustrach, przyjmując coraz to inne formy, poddają się falującemu rytmowi, tylko po to, by zostać z niego natychmiast wybite i przeistoczyć się w podobne, jednak nie-tożsame kształty... W twórczości Anny Sadowskiej lejtmotyw zdegenerowanego znaku pojawia się często - raz jest formą geometryczną, z wyraziście zarysowanym konturem, jak w serii Elementy zamienne, kiedy indziej przybiera postać organiczną, staje się śladem nieokreślonej materii, by w końcu stać się tylko rdzawym odciskiem samego siebie. Wszędzie jednak obraz jest powstałym z odpadów cywilizacyjnych odciskiem zdegenerowanej substancji, zdekontekstualizowanym fragmentem większej całości. Wykreowany przez artystkę świat - jest swoistą partyturą, której rytm jest ściśle zaprogramowany - następujące po sobie serie odnoszą się do siebie na zasadach kontrastu i podobieństwa, budując napięcia w obrębie poszczególnych części, ale też na wyższych poziomach - w formie dialogów pomiędzy samymi cyklami.
(...) Tytułowy Obieg staje się otwartym cyklem, w którym nowe doświadczenia artystki uzupełniają jej wcześniejsze poszukiwania - jest zwartym przekazem, którego siła polega na nieustannej fluktuacji - powtórzenie, jako gest twórczy staje się tu kluczem do zrozumienia całości. Uporczywość nawracających form zdegenerowanej materii nie jest w żadnym wypadku przypadkowa - wyłania się z niej, z jednej strony obraz postapokaliptycznego, okaleczonego świata, mglisty powidok pozostałości po cywilizacji technicznej, której kres jawi się dzisiaj jako coraz bardziej prawdopodobny, z drugiej - rodzaj autoterapii, próby oswojenia - poprzez sztukę właśnie - procesu przemijania, nietrwałości form i systemów. (...)